Sana verdiğim değerin göstergesiydi bu yazıyı deftere yazmak, bilgisayar yerine. Eninde sonuda bilgisayara da yazacağımı bildiğim halde. Sen, bu yazıyı burada hiç görmeyeceksin, bir kağıdın üzerinde, benim, okumakta zorlanacağın el yazımla.
Ve sen bilmeyeceksin ama, bu mürekkebin kırmızısıydı, sana, seni her gördüğümde verebilmek istediğim gülün rengi.
Seni arayıp da, söylemek istediklerimi toparlayamadığım için 10 dakika konuştuk. Keşke yeşil gözlerinde ben olsaydım da, 10 dakika sadece bakışsaydık diyemediğim için.

o k a n

geçmiş senin olsun, sen gel, al kalemi eline, geleceğimizi birlikte yazalım…

o k a n

hayır, sonsuza kadar değil, sadece ömrümün sonuna kadar yanımda ol,elimi tuttuğun 1 dakika,seni özleyeceğim 2 dakikayı getirir yanında.

o k a n

hangi dil anlatmaya yetkin yeterince sonsuzu? aşkı? hepliği? hiçliği? yokluğu? hayatı? peki ya ötesini?

o k a n

içine attıkların içinde kalır hep, orada birikir, sonra bir gün çok sıkılırsın ama sebebini bulamazsın, sebep budur işte. onun için içine atmadan önce iyi düşünmek lazım; geri dönüşü olabilecekse tamam, orada bir köşede kalsın, ama yok, geri gelmesini istemiyorsan, o zaman içine atarken shift’e basılı tutacaksın ki kalıcı olarak silinsin.

o k a n

hayatımın duvarına, çıkmaz boyalarla yazacaktım aşkımı, sonsuza kadar sürecekti. çok heyecanlı başlamışım yazmaya, fark edemedim, “aşkım” yazacağım kadar uzun bir duvarımız yoktu, olmayacaktı hiç…

o k a n

isterdim ki, henüz hangisini kullandığını bile bilmediğim parfümünün, hatta sadece teninin, hatta sadece saçlarının kokusu da derin derin içime çektiğim bu iyot kokusuna karışsın. gökyüzü yine böyle bir mavi olsun, deniz orada, karşımızda kalsın, istediği kadar dalgalansın, hatta sadece sen ol . . .

o k a n